Sortuz geroz guziek
zor dugu hiltzia,
deusik ezta gure
munduko bizia,
kita dezagun beraz
hemengo auzia,
garbiki esamina
gure konzientzia;
bertze munduan da
gure justitzia,
azken sententzia,
zer ordu tristia,
eternidadeko
penaren luzia!
Pena hetaraz geroz
ez da libratzerik,
eternidadiak
ez du finitzerik;
zenbat arima gaixo
han kondenaturik,
sekulan libratzeko
ez experantxarik!
Hetaz oroiturik,
gauden doluturik,
umiliaturik,
etsenplu arturik,
noiznahi partitzeko
lur triste huntarik.
Jaunak igorrien du
zerutik galdia,
erioa du bere
mandataria;
haren erranez geroz
juaiten ahal gira,
gure yaiatzaliak
prest egonen dira;
guk egin ongia,
bai eta gaizkia,
heien arabera
yuiaturen gira;
memento lazgarriak
ordukoak dira.
Mundu huntako penak
deusikan ez dire,
bertzekuen aldian
itzalaren pare;
urtiak miliunka
pasaturik ere,
miserikordiarik
an ez da batere;
zeruko errege,
egizu fagore,
oro zuri gaude,
hortik altxa zaite
gure arima gaixo
doloratuen jabe.
Andre Dena Maria
Birjina garbia,
zure laguntzaren
beharrenta gira;
zeren ofentsatu dugun
gure gidaria,
zure Seme dibino
eta Jaun aundia;
gaiten umilia,
denboraz balia,
eternidadiaz
oroitzen bagira,
zeruko teak
idekiren dira.
Nahi balin ba'gira
hil eta salbatu,
artean behar dugu
denek konbertitu;
bekatu egiteko
kostuma kitatu,
lehen eginetaz
urrikitan sartu;
ez berriz lerratu,
ahalaz behiratu,
ongi konfesatu
hiltziaz oroitu;
denbora joan eta
ez dugu probetxu.